vrijdag 16 november 2007

Voorlopige bedenkingen bij poll op deze site



Vlaamse vrienden,

Deze blog blinkt niet uit in hits per dag, maar dat zal me worst wezen. "HITS", zo sprak Peter Hinssen midden september op een colloquium over web 2.0-toepassingen voor archivarissen, "is de afkorting voor 'How Idiots Track Succes'". Daar sluit ik mij bij aan. Liever tien lezers die nadenken over wat ik hier schrijf, dan duizend die hier komen om de leukste filmpjes of weetjes.

Die tien lezers hebben in de afgelopen dagen blijkbaar hun stem uitgebracht op mijn poll. Daarin wierp ik de vraag op of het democratisch is dat een minderheid een meerderheid kan blokkeren door procedures en regels. Deze vraag is zo breed en abstract dat het eigenlijk zinloos is ze zonder verdere nuancering te stellen, en ook de antwoordcategorieën die ik definieerde zijn niet wat je noemt exclusief: het ene antwoord hoeft niet tegenstrijdig te zijn met het andere.

Maar toch: de resultaten verassen mij. Hoewel ik steeds open contacten onderhouden heb met belgicistische bloggers (op enkele uitzonderingen na) vermoed ik toch dat de meeste lezers ook Vlaamsgezind zijn. Aangenomen dat dat zo is, is het toch wel opmerkelijk dat de eerste antwoordmogelijkheid het best scoort: "Ja, minderheden moeten beschermd worden". Nog meer verwonderd was ik toen ik via een chatgesprek met een Vlaamsgezinde collega vernam dat die ook die eerste optie gekozen had. Tijd voor wat verduidelijking van mijn standpunt en enkele reflecties, dacht ik bij mezelf.

De vraag of minderheden moeten beschermd worden is eigenlijk een fundamenteel democratisch vraagstuk, temeer daar omdat er zelfs geen consensus bestaat over de zinnigheid van die vraag. Immers, voor wie de democratische regels van de meerderheid strikt wiskundig toepast, is zelfs de vraag irrelevant: de meerderheid, dat is de helft plus één, beslist. De minderheid moet zich hierbij neerleggen.

De werkelijkheid zit natuurlijk complexer in elkaar dan dat en kan niet volledig in wiskundige termen gevat worden. Als dat wel zo zou zijn, dan zou democratie ook zonder mensen functioneren, net zoals wiskundige formules enkel een input behoeven, en dan volgens geijkte wetmatigheden een output leveren. Het samenstellen van bijvoorbeeld een regering kan dan wel heel wiskundig lijken (voor een federale regering is een combinatie van partijen nodig die samen 76 zetels kunnen leveren), er zit veel meer achter dan dat. Dat komt omdat democratie in de eerste plaats een waarde is en dan pas een techniek. Ik nam dit eerder als uitgangspunt in mijn standpunt over het Cordon Sanitaire (een wat langere tekst die u ook hier kunt downloaden als pamflet - dubbelzijdig afdrukken -, maar ook online kunt lezen op deze blog) en ik doe het nu hier ook opnieuw.

Als we immers de pure wiskundige logica zouden volgen van democratie als meerderheidsstelsel, dan kunnen we evenzeer in een dictatuur belanden: de dictatuur van de meerderheid. Zo zou een meerderheid kunnen beslissen waarmee de overheid zich mag bemoeien en niet, en vervolgens op die terreinen allerlei wetten stemmen die de individuele vrijheid beperken. Stel je maar eens voor dat een tweederdemeerderheid democratisch beslist om de grondwet zo aan te passen dat het katholicisme staatsgodsdienst wordt en moslims dus moeten vervolgd worden. Of dat per meerderheid beslist wordt alle privé-eigendommen te nationaliseren. Of nog fundamenteler: dat de meerderheid beslist de democratie af te schaffen? Een jurist ben ik niet, maar vanuit democratisch standpunt (meerderheid heerst over minderheid) perfect democratisch mogelijk.

Er moet dus buiten de democratische techniek om ook nog steeds gestreefd worden naar de waarde ervan. In Amerika had men dit al door bij de stichting van het land in 1776. Na de "Declaration of Independence" werd in 1788 "The Constitution of the United States" aangenomen, maar niet voordat de tegenstanders onder leiding van Jefferson meteen tien amendementen konden laten goedkeuren, die later bekend werden als "The Bill of Rights". Burgerrechten dus. Deze amendementen werden geëist als "countervailing power" voor een al te dominante grondwet, die louter de democratische spelregels vastlegt, maar geen uitspraak doet over de rechten van de burger an sich. Met die amendementen (die trouwens NIET in de tekst ingevoegd worden, zodat de oorspronkelijke tekst nog steeds zichtbaar is) werd de burger beschermd tegen democratisch geweld van de meerderheid. De Bill of Rights is in die zin een waarborg voor minderheden.

In België hebben wij dit niet. De grondrechten zijn wel ingeschreven in de grondwet, maar het is de wetgevende macht zelf die deze grondwet opgesteld heeft en dus tegelijk rechter en partij is. Met het grondwettelijk hof is wel een begin gemaakt, maar zij heeft geen "eigen" basistekst om zich op te baseren. Zij kan louter de grondwet interpreteren. In Amerika niet zo. Daar baseert "The Supreme Court" - met rechters die benoemd zijn voor het leven - zich voor haar uitspraken vaak op de Bill of Rights en hebben daardoor een zeer grote onafhankelijkheid. De juridische grondwet en de verdediging van de burgerrechten tegenover die grondwet zijn in twee documenten gescheiden. Daar kun je echt spreken van een onafhankelijke rechterlijke macht en is er een tegenkracht voor dictaturen van de meerderheid die perfect legitiem zijn in de beschouwing van democratie als techniek, maar door de mand vallen in de beschouwing van democratie als waarde.

Terug naar België nu. De vraag of het democratisch is dat een minderheid een beslissing van een meerderheid kan geblokkeerd worden komt nu in een ander daglicht te staan. In de wiskundige, technische interpretatie is het antwoord daarop NEE. Als een minderheid telkens een meerderheid kan blokkeren met procedures, dan wordt de democratische techniek eigenlijk ondergraven. Wat een meerderheid beslist is normaal gezien wet. Op de dag dat dat niet zo meer is, valt ook de reden om te stemmen weg, namelijk het feit dat je je onenigheid als maatschappij beslecht hebt op vreedzame wijze. Voor hetzelfde geld dwing je je wil als meerderheid (of zelfs als minderheid) immers af met geweld. In een democratie is dat niet zo. De prijs die je daarvoor betaalt is dat de minderheid zich moet neerleggen bij de wil van de meerderheid. Dit kan als een dictatuur van de meerderheid gezien worden, maar de revolte-gevoelens van de minderheid hebben ook een uitweg: eerst in de oppositie en bij de volgende verkiezingen in de mogelijkheid om zelf ook aan de macht te komen.

Dat verhaal verandert natuurlijk als de minderheid in kwestie samenvalt met een statische eigenschap die ook territoriale consequenties heeft. Men kan bijvoorbeeld perfect voor Groen! stemmen en dus een minderheid zijn die de ECO-taks wil invoeren, maar dat heeft geen consequenties die institutionele labiliteit veroorzaken. Als de eigenschap (het Waal zijn) echter wel samenvalt met een bevolkingsgroep in een bepaald gebied, dan is dit destabiliserend voor een land. In de gevoelsmatige, waardenbeschouwende benadering dus, is het antwoord daarop op de vraag of het democratisch is dat een minderheid een meerderheid kan blokkeren met procedures JA, maar ook niet volmondig. Er moet rekening gehouden worden met minderheden, dat wel, maar uiteindelijk moeten de instellingen toch kunnen draaien. En daar wringt het schoentje.

U voelt best wel dat ik het zelf ook moeilijk heb met dit onderscheid. Te meer daar als je bedenkt dat de onafhankelijkheidsaspiraties van de Basken, de Catalanen, de Schotten, inderdaad allemaal minderheidsstandpunten zijn. In die zin zou de vaderlandslievendheid van de Walen bejubeld kunnen worden, ware het niet dat België steeds door hen gedomineerd is geweest. Mijn conclusies kunnen dus niet anders dan voorlopig zijn: op woensdag 7 november heeft de democratie haar werk gedaan.

Wie helpt mee nadenken?

HLRF!

Smithson.

Bravo voor Keulen

Eergisteren besliste Vlaams Minister van Binnenlands Bestuur Marino Keulen om de burgemeesters van Kraainem, Linkebeek en Wezenbeek-Oppem niet te benoemen omwille van flagrante overtredingen van de taalwetgeving inzake faciliteitengemeenten. Aanleiding was het versturen van eentalig Franse oproepbrieven, wat op zich al genoeg is om de verkiezingen nietig te laten verklaren, maar dat was niet het enige. Onlangs voerden de FDF-burgemeesters in diezelfde gemeenten een actie met een nooit geziene aggresiviteit om tijdens de gemeenteraad Frans te spreken, wat eveneens bij wet verboden is. De reactie van Keulen kon dus ook niet uitblijven: de drie burgemeesters werden niet benoemd.

Ik zou zowaar hoopvol beginnen worden voor de Vlaamse natie. Op 7 november toonden de Vlamingen voor het eerst in de geschiedenis van België dat ze kunnen, als ze maar willen. Hetzelfde geldt voor de Vlaamse Regering. Waar indertijd nog Voeren "geregeld" werd door een schimmige constructie van gouverneurs, is nu een duidelijk signaal gegeven : in Vlaanderen spreekt men Nederlands. Point finale. (ok, een beetje humor mag nog). De reacties van de overkant blijven natuurlijk niet uit, maar wees niet bang, beste lezer, dit is zuiver retoriek. De burgemeesters mogen "rouspeteren" zoveel ze willen: ze worden niet benoemd en daarmee basta.

Het FDF is natuurlijk woest en noemt de beslissing "ondemocratisch". Ik heb in mijn jonge politieke leven (met politiek bedoel ik de Arestoteliaanse opvatting die ik eerder vertolkte, partijpolitiek ben ik vooralsnog niet) al vaak gemerkt dat politici die te snel het woord "democratie" of afgeleiden daarvan in hun mond nemen, net de grootste ondemocratische praktijken hiermee willen verdoezelen. In die zin schreef ik dan ook meteen een antwoord op de blog van Alain Destexhe, Brussels volksvertegenwoordiger voor de MR:

Beste meneer Destexhe,

U verwijst graag naar het ondemocratische karakter van het tegenhouden van de benoemingen door minister Keulen, maar dat is in wezen intellectueel frauduleus. U moet kijken naar het niveau waarop dit gebeurt: op gemeentelijk niveau zijn de Franstaligen misschien een meerderheid, maar in de Vlaamse ruimte zijn jullie een minderheid. En het is de bevoegde meerderheid die beslist. De Vlaamse overheid heeft steeds gematigd gereageerd op de aanwezigheid van Franstaligen in Vlaanderen door het verlenen van faciliteiten en het meer dan eens dichtknijpen van een oogje wat taalwetgeving betreft. Maar het ostentatief Frans spreken in een Vlaamse gemeenteraad terwijl dat bij wet verboden is, is een regelrechte provocatie. Indien u van mening bent dat uw gemeente onrechtvaardig behandeld is, dan bestaan daarvoor geijkte democratische kanalen, zoals de Franstalige vertegenwoordiging in het Vlaams Parlement en de Raad van State. De taal die echter gesproken wordt is oorlogstaal en dat past niet in een democratisch bestel. De letterlijke verklaring tot oorlog van de burgemeester van Wezenbeek-Oppem aan het adres van de Vlamingen kon dan ook niet zonder antwoord blijven. U hebt het recht verontwaardigd te zijn, maar de beslissing van meneer Keulen was wél democratisch. En dat weet u zelf ook.

Vlaamsgezinde groeten,

www.smithsonsplace.eu


Eigenlijk zouden we veel meer de Franstalige media in het oog moeten houden om te zien wat daar over Vlaanderen gezegd wordt. Vandaag las ik in het Nieuwsblad zelfs dat La Libre Belgique (Brusselse liberale krant, nvda) elke verwijzing naar het Vlaams Belang filtert, behalve als het niet anders kan. Dat is toch regelrechte censuur, niet? Het Belgisch democratisch palmares wordt stilaan indrukwekkend: meerderheden worden genegeerd (zie BHV), persvrijheid wordt aan banden gelegd (zie LLB) en de vrijheid van meningsuiting is een lachertje geworden, daar zorgt het CGKR wel voor. (Zie daarvoor mijn post Jean-Marie rascist? Kom nou Jozef) Fundamenteel heeft Destexhe dan eigenlijk tóch gelijk: België is geen democratie.

HLRF!

Smithson.


maandag 12 november 2007

www.reddesolidariteit.be vooral Franstalig project

Vlaamse vrienden,

Het vermoeden dat ik uitte in een eerdere post over dit onderwerp (28 okt 2007) werd bewaarheid: de petitie voor het behoud van België is vooral een Franstalig solo-nummertje met behulp van ABVV, de enige unitaire vakbond die ons gebelgde land nog rijk is. Filip van Laenen van de blog Hoegin publiceert regelmatig statistisch onderbouwde artikels met verduidelijkende grafieken. Hieronder vind je er zo eentje. Merk op hoe meer dan 80 procent van de respondenten zich "Belge" noemt, en minder dan 5 % "Belg". Een breed gedragen petitie? Vergeet het. Zwijg er maar over. Op naar de volgende Belgicistische actie ...

(Klik op de afbeelding voor een grotere versie)



















HLRF!

Smithson

Sauvons les francophones de Belgique

Vlaamse vrienden,

Internetactivisme is een goedkoop, snel middel waarmee je een massa mensen kunt bereiken, als ze je tenminste vinden op het net. Dat hebben ook enkele van onze franstalige "vrienden" begrepen. Sinds eergisteren is een nieuwe site "airborne": www.nouvellerevolution.net.tc. Na de besmeuringen van ons Vlaams Parlement met allerlei haatdragende slogans tegenover Vlamingen wordt nu opgeroepen tot:

- bloquer l’accès des 250 000 travailleurs Flamands se rendant à Bruxelles.
- créer des barrages [...]jusqu'a ce que le gouvernement Flamand abandonne Bruxelles et les communes à facilité
- Boycotter les Flamands! N’achetez plus de produits Flamands ! Aveve, Campina, Colruyt, Covee, Culinor, Delhaize, Flandria (fruits et légumes), Ford, Grimbergen, Hubo, Inbev (Stella, Jupiler, Leffe...), Karmeliet, Lidl, Makro, produits Mylène, Okay meubles, Omega pharma, les Université de Gent, Leuven, ... Volvo, Bières Westmalle, XtraZone

Dat ze besloten hebben van onze Westmalle af te blijven, stemt me gunstig, maar het is duidelijk dat dit een lafhartige actie is. Dit alles wordt gelegitimeerd vanuit de illustere analyse dat " 120 000 Francophones sont maintenant privés de leur droit le plus fondamental: le droit de vote." Hetgeen langs geen kanten klopt. Christian Van Eycken is de enige Franstalige die in Vlaanderen in een niet-faciliteitengemeente woont (in Tervuren, in de Sijsjeslaan begot) én verkozen is op de lijst Union des Francophones (een zusterlijstje van het FDF). De Franstaligen zijn dus niet "gedepriveerd" van hun meest fundamentele recht: ze kunnen wél stemmen op een Franstalige (lijst). Alleen wordt van die Franstalige geëist dat ie Nederlands spreekt. En dat is blijkbaar een brug te ver. Meneer Van Eycken spreekt ten andere perfect Nederlands, hij is immers ... germanist. Waar een wil is, is een weg, amis Francophones.

HLRF!

Smithson.

Literaire politieke commentaar

Vlaamse vrienden,

In de vroeg-Griekse betekenis van het lemma "politiek" omschrijft Aristoteles (384-322 VC) in zijn verhandeling "Politikon" het deelnemen aan politiek als "eudaimonia" of "het goede leven". Aan politiek doen had in die betekenis niet zozeer iets te maken met macht, maar aan het deelnemen aan het publieke debat an sich, als voorwaarde tot ontplooiing van een volwaardig menselijk leven. De filosofie was dat wie zich enkel om zijn eigen zaken bekommert, geen volwaardig leven leidt. Wie zich niet voor de "polis" bekommerde - dit is in de vroeg-Griekse context de gemeenschap van de stadstaat - stelde zichzelf daarbuiten en werd aangeduid als een "idiotès".

Het zich ontwikkelen tot volwaardige burger ging dus gepaard met deelnemen aan het debat óm het debat; een beetje zoals de puberale pogingen van jonge mannen om op familiefeesten het hoge woord te voeren. Zij worden door hun tussenkomsten opgemerkt en bestáán voor het eerst intellectueel, of er nu nog veel aan moet bijgeschaafd moet worden of niet. Wie schrijft die blijft, maar wie een gefundeerde mening kan naar voren brengen, benadert de eudaimonia. Ook de vroegere aanduiding voor het middelbaar onderwijs als de "humaniora", "het meer mens worden", ligt in die lijn.

Nu doet het mij deugd, naast alle secce politieke analyses van de laatste dagen, dit streven naar eudaimonia ook eens vertaald te zien in een opiniestuk. Op literaire wijze beschrijft Bart De Wever zijn mening over Gerolf Annemans, die in de Kamercomissie Binnenlandse Zaken de pluimen voor de eenzijdige stemming op zijn hoed stak. Geen frustratie te merken bij BDW, maar een gelaten, wat ironische aanpak van politiek opportunisme. Ik laat het u graag lezen via deze link.

Ongeacht of men nu voor of tegen BDW en zijn standpunten is: de man heeft niet enkel inhoud die in kilo's moet uitgedrukt worden.

HLRF!

Smithson.

Reactie op "Verloren onschuld" by Peter Van de Ven

Vlaamse vrienden,

Al geruime tijd voer ik een - zij het wat eenzijdige - polemiek met de publicist van de blog Actua Belgica, waarvan het laatste stukje gebukt gaat onder de titel: "Verloren onschuld". Ik kon het weer niet laten, en repliceerde prompt. Het oorspronkelijke bericht vindt u hier.

Vriendelijke groeten,

Smithson.

===================================

Peter,

Je zit er naast:

1. Je besluit, vanuit de opmerking "dat de partij vaak van naam veranderd is", dat de partijkeuze van Kardinaal Danneels onvermijdelijk CD&V moet zijn. Zowat elke partij is in de afgelopen dertig jaar van naam veranderd. Dus niet te snel conclusies trekken. Het zou de eerste keer niet zijn dat de gelovige achterban strategisch ingezet wordt op op liberalen te stemmen.

2. Je wijst op het verkeerde gebruik van de term immoraliteit in verband met een fles wijn, maar maakt dezelfde fout: als het over de Vlaamse kwestie gaat noem je het confederaal-separatisme "intrinsiek immoreel". a) moraliteit is nooit inrinsiek, het is een sociale constructie die tussen mensen bestaat en dus in ieder geval voor een deel extern aan de eigen pscyche gecreeërd wordt en b) confederaal streven en separatisme is niet hetzelfde: men kan geloven in confederaliteit zonder het einde van België te wensen. Al is een confederaal België inderdaad niet ver weg meer van de Waalse onafhankelijkheid. :)

En 3. "want het pleegt een aanslag op de redelijke zelfbeschikking van de burgers". Als die redelijke zelfbeschikking erin bestaat dat de Vlamingen (wiens bestaan jij ontologisch miskent) onafhankelijkheid willen, dan kun jij daar als democraat toch niet tegen zijn? Democratisch is blijkbaar enkel diegene die vindt dat België moet blijven bestaan, wie democratische meerderheden op de been probeert te brengen voor een onafhankelijk Vlaanderen, is blijkbaar per definitie een on-democraat. En wie beslist daarover? Juist ja: jij.

Eens te meer betreur ik dat een publicist met jouw verstandelijke capaciteiten de moed niet heeft om uit de eigen cirkelredenering te komen: er bestaan geen vlamingen - daarom zijn de vlaamse eisen massahysterie - de massa wordt bedrogen - ik zal die massa ontmaskeren: er bestaan geen vlamingen. Zo kan ik het ook. Kom uit je loopgracht. En laat voor één keer dit bericht wél verschijnen op je blog.

Hartelijke groeten,

Smithson.

zaterdag 10 november 2007

www.smithsonsplace.eu

Vlaamse vrienden,

Sinds zeven november 2007, de dag dat de Vlamingen voor het eerst echt ballen lieten zien in het parlement, ben ik de trotse eigenaar van het Europese domein www.smithsonsplace.eu. Gedaan dus met die vervelende ads door het surfen via mijn punt.tk-adres. En daar ben ik blij om.

Het is punt.eu geworden want punt.be kreeg ik echt niet over mijn hart. En aangezien we in Vlaanderen nog niet zo ver staan dat we een eigen punt.vl-domein hebben zoals Catalonië (punt.cat) dat wel heeft, had ik ook geen verdere keuze. Maar punt.eu was voor mij toch geen negatieve keuze: ik hang namelijk het adagium aan van August Vermeylen (1872 - 1945): "Vlaming zijn om Europeeër te worden". Ik wil een democratischer Europa en daarin horen alleen republieken en geen koninkrijken als België thuis.

Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb (prachtig lied door de onvolprezen Louis Neefs) maak ik van mijn 1 gig webruimte wel eens gebruik om een deftige site op poten te zetten, maar voorlopig zal ik het met de push-button-publishing van blogspot.com moeten blijven doen. Maar dat is voorlopig nog bevredigend genoeg.

Mijn beste groeten,

Smithson.

Valse fixaties

Als macht een middel is om politieke doelen te realiseren, dan maken onze Vlaamse media toch wel heel rare analyses. Terwijl aan de overkant van de taalgrens alle media zich solidair achter hun politici scharen, leggen onze journalisten de positie van Leterme uit als quasi onhoudbaar. In elk krantencommentaar, of het nu in De Morgen of De Standaard is, wordt hij verweten te falen in zijn opdracht. "Leterme slaagt er niet in een regering te vormen." "Leterme muurvast". Vanwaar toch die fixatie op Leterme? Moet hij dan premier worden, koste wat het kost? Liefst niet. Want wat zijn we met een iemand die premier wordt over een regering die niet kan doen wat haar grootste samenstellende partijen beloofd hebben: de splitsing van BHV en een grote staatshervorming? Er is een valse fixatie op dat premierschap bezig. En daar moeten we van af.

Stel u volgend scenario eens voor: Leterme slaagt er inderdaad niet in een regering te vormen, en Reynders wordt formateur. Is dat dan zo slecht voor de Vlaamse zaak? Bijlange niet! Zelfs al lijkt het niet zo, het is zelfs beter. Nu worden immers middelen met doelen constant verward: het doel lijkt te zijn dat Leterme premier moet worden, en het middel daartoe is toegevingen aan de Franstaligen. Niet dus. Het is net andersom: het doel is het splitsen van BHV en de staatshervorming, en het middel daartoe is het premierschap. Als Reynders door dat premierschap kan verleid worden tot toegevingen, so be it. De partij die de premier mag leveren, moet immers altijd toegeven op inhoud. Dat was zo met Verhofstadt (kijk wat er van zijn burgermanifesten geworden is) en dat zal nu ook niet anders zijn. Tactisch gesproken levert het ter beschikking stellen van het mandaat van premier dus alleen maar voordelen op:

- Reynders ziet een kans om premier te worden en zal het FDF willen koest houden in de onderhandelingen. Maingain zal dit niet pikken en er ontstaat onenigheid.
- Ook binnen het niet-onderhandelende deel van het Waals en Franstalig front komen barsten: CDH en vooral PS zullen proberen te vermijden dat Reynders premier wordt en dat daardoor de liberale toon over heel het land dominant wordt. Dat verdeelt ook op dit vlak de tegenstand.
- In ruil voor het mandaat van premier zal Reynders wel belangrijke toegevingen moeten doen: het BHV-dossier niet langer blokkeren door alarmbelprocedures en belangenconflicten in te roepen, en de staatshervorming op de agenda zetten. Het eerste kan hij doen door bij de stemming in de Franstalige deelparlementen (Waals Gewest, Franse Gemeenschap, Brusselse COCOF en Brussels Gewest) bij de stemming van deze procedures dwars te liggen, het tweede is echter moeilijker. Maar netto betekent dit vooruitgang vanuit Vlaams standpunt.
- Het vierjarig premierschap van Reynders (een Waal) zal in Vlaanderen de nodige munitie opleveren om in 2009 én 2011 te scoren. Het volstaat erop te wijzen dat het niet democratisch is dat een minderheid de premier levert.
- Het premierschap voor Leterme is nog niet verloren, zijn carrière is nog niet af. Na het splitsen van BHV en een (verregaande) staatshervorming zal Leterme als morele overwinnaar uit de bus komen. Vanuit het moreel gezag dat voortspruit uit een standvastige houding gedurende heel dit conflict kan hij dan met recht en rede alsnog premier het premierschap opeisen: in 2009 of in 2011.

Kerngedachte bij deze analyse is dat het ter beschikking stellen van een mandaat een tijdelijke toegift is, waar permanente voordelen uit geput kunnen worden. Laat ons dus stoppen met die fixatie op positionele macht, die niet langer duurt dan een legislatuur, en gaan voor permanente institutionele verworvenheden voor de Vlaamse natie. Want wat zijn vier jaar in het licht van meer dan 150 Vlaamse ontvoogdingsstrijd? Peanuts. De analyse van de kranten is dus fout, en verdomd, ik zou zelfs durven zeggen, moedwillig. Anders wordt er altijd van leer getrokken tegen "postjesjagers" en nu lijkt dat postje de conditio sine qua non voor een regeringsvorming. De pers is in deze intellectueel onhygiënisch. Maar dat is niet nieuw.

Dus eens te meer: Hasta la republica flamenca!

Smithson.

Powered by ScribeFire.

maandag 5 november 2007

VDB als rode leeuw?

In de zevende dag van zondag 4 november haalde Vlaams minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke zwaar uit naar N-VA-voorzitter Bart De Wever. Met VDB stuurde de SP.A een van zijn meest Vlaamsvoelende protagonisten naar het oppositiefront. Wat een overzichtelijke analyse kon worden van de politieke toestand onder Vlaamsgezinden, ontaarde echter in een minutenlange karaktermoord. Het verslag van een socialistisch één-tweetje.

De SP.A verklaarde op 11 juni voor de oppositie te kiezen en maakte daarmee de baan vrij voor een duidelijke partnerkeuze in het politieke spectrum: oranje-blauw zou een bestuursakkoord gaan maken. Over sociaal-economische thema's, maar ook over BHV en natuurlijk de staatshervorming. Dat eerste lukt wel, voor het tweede is grote politieke mobilisatie nodig, en voor het derde is ook de steun vanuit de oppositie vereist.

De verkiezingsuitslagen logen er dan ook niet om: de partijen die zich het sterkst Vlaams geprofileerd hadden kregen een sterk mandaat van de kiezer, de partijen die dat niet deden vingen klappen. Open VLD zeker (gezamenlijke persconferenties met de MR doen daar geen goed aan) maar de SP.A nog meer (met het arbeidsmarktbeleid als zwaktebod). Dat de kiezer inderdaad "Vlaams" gestemd had, bevestigde ook toenmalig SP.A-voorzitter Vandelanotte. In latere interviews pleitte hij zelfs voor een krachtige staatshervorming, omdat enkel die soelaas kon brengen voor de deblokkering van een aantal linkse agendapunten, die maar niet opgelost geraken door de overdreven aandacht voor communautaire spanningen. De keuze om vanuit de oppositie constructief mee te werken, was dan ook niet lichtzinnig.

Nu viel echter van die constructiviteit in de Zevende Dag niet veel meer te merken. Vandenbroucke stak het mes in de rug van de Vlaamse onderhandelaars, door de stilzwijgende consensus over de te volgen Vlaamse strategie volledig te breken. Daarbij schuwde hij het spelen van de man in plaats van de bal niet. De uitval naar Bart De Wever was ongemeen hard en had slechts weinig inhoudelijke kritiek, behalve dan dat hij duidelijk een rechtse koers vaart door zijn uitspraken over het proces Van Temsche, zijn joden-débacle en een aantal - vast door de socialistische studiedienst - uitgeplozen citaten. Dat de kiezer al langer wist wat het discours van BDW is, en hem toch mandateerde, leek hierbij van geen tel.

Naast de inhoudelijke kritiek, zijn ook de strategische bedenkingen maar mager. Belangrijkste argument in deze van Vandenbroucke was dat Dewever, door zijn keuze om met de liberalen beider taalzijden in zee te gaan, nooit tot een staatshervorming zou komen. Intellectuele eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat dit in het alternatieve geval evenzeer waar is: met een rooms-rode regering alleen kan ook geen staatshervorming georganiseerd worden. In de regel - enkele mathematische uizonderingen niet te na gesproken - zijn voor een tweederdemeerderheid steeds de drie traditionele partijen nodig voor een staatshervorming. Het argument van VDB is dus zinledig.

Samen met het strategisch debat over de staatshervorming verdrinkt VDB ook op laaghartige wijze het BHV-debat. Dit kan wél zonder de socialisten opgelost worden, maar daar rept hij met geen woord over. Vlotjes schakelt VDB over op zijn - alom bekende? - bezorgdheid voor de Vlaamse Beweging. BDW zou de Vlaamse Beweging "jaren achteruit zetten" en "haar imago compleet kapot maken", getuigen van "een bekrompen karakter". Hoewel het waar is dat binnen de Vlaamse Beweging ook een linkervleugel bestaat, waar BDW vanuit zijn rechts engagement allergisch aan is, kan men zich toch met moeite een betere verdediger van de Vlaamse autonomiegedachte - of die nu links of rechts wordt ingevuld - toewensen. Zelfs tegenstrevers noemen hem een topdebater en het is duidelijk dat BDW een ideologische mastodont is.

Hier zit meer achter. Dit is geen loutere aanval op BDW als persoon, maar op de Vlaamse eisen in het algemeen. Men voelt aan de overkant van de taalgrens dat het menens wordt, en dus is het tijd voor de grote middelen. Paranoia ben ik nooit geweest, maar ik kan me inbeelden dat op dit moment op het hoogste niveau overleg gepleegd wordt om de centrifugale krachten, waar BDW op dit moment aan Vlaamse zijde de voorman van is, zo veel mogelijk te tackelen. De communicatielijnen tussen de SP.A en de PS liggen nu dag en nacht open, kabinetards werken overuren om citaten te vinden die als munitie in het debat kunnen gebruikt worden, en het zou mij niet verwonderen als de gatekeepers in het medialandschap al hun opgebouwde krediet nu verbruiken om een laatste belgicistische operatie uit te voeren. De toekomst van dit land staat immers op het spel.

Wat mij in dit kader opviel waren de luttele tegenwerpingen van een anders zo bij de pinken Mark Van de Looverbosch: VDB kreeg zowat een volledige minuut vrij spel om te fulmineren en de enige tegenwerping was: "Dat zijn wel harde woorden." Bovendien kwam daarna nog een debat met de éminence grise van de Belgische politiek, met name die Vlamingen die steeds het eerst erbij waren om de Vlaamse eisen onderuit te halen: De Croo als belgicist pur sang, Eyskens als erfgenaam van de man die de grendelgrondwet liet goedkeuren, en Claes als laatste unitaire co-voorzitter van wat toen nog de SP/PS was. Van enig tegengewicht in de Zevende Dag was dus nauwelijks sprake.

Misschien is het nu dan ook tijd voor enkele representatieve organisaties uit de Vlaamse Beweging naar de politiek toe een duidelijk signaal te zenden met de kernachtige boodschap:

"Wij steunen het Vlaamse eisenpakket door en door: de splitsing van BHV is een minimum minimorum. Hoewel wij
een pluralistische en partij-onafhankelijke middenveldsorganisatie zijn waarbinnen de linkerzijde de rechtse koers van de N-VA ook betreurt, voelen wij ons genoodzaakt de beweringen over de terugval van de Vlaamse Beweging te counteren. Aangezien BDW de enige politicus is van Vlaams-nationalistische strekking - voor sommigen te rechts, voor anderen niet radicaal genoeg - die de ideëen van Vlaamse ontvoogding aan de onderhandelingstafel vertolkt, zeggen wij hem en elke Vlaamsvoelende onderhandelaar onze steun toe. Bovendien kunnen wij enkel vaststellen dat het debat, ondermeer door de talrijke bijdragen van BDW over de onafhankelijkheid van Vlaanderen in het afgelopen jaar steeds bespreekbaarder geworden is. OVV/VVB staat op haar partijpolitiek neutraal karakter, maar voelt zich geroepen om te reageren tegen uitspraken over de Vlaamse Beweging waarover met de protagonisten van die beweging geen voorafgaand overleg gepleegd is."

HLRF!

Smithson.