3. VERSPILLING VAN MIDDELEN VERMIJDEN: Middelen zijn schaars, tijd en energie beperkt. Als we onze inspanningen willen aanwenden om het algemeen welzijn in België te verbeteren, is het nodig deze tijd en middelen kieskeurig aan te wenden, en verspilling en versnippering te vermijden. Communautaire twisten zijn zulk een vorm van verkwisting en verspilling. België bestaat als natie-staat, waarom zouden we dat moeten veranderen? Alle energie die we daarin zouden steken, is verloren voor goede doelen.
Ik ga volledig akkoord met uw analyse maar niet met uw conclusie. Er wordt inderdaad teveel energie verspild aan communautaire twisten. Al veertig jaar zijn we onze staat aan het hervormen en nog zijn de communautaire problemen niet opgelost. Dat komt namelijk omdat we nu mossel nog vis zijn. We zijn geen unitaire staat meer, maar ook geen federatie van Vlamingen en Walen. Dát is de grootste oorzaak van verspilling.
Er zijn drie mogelijkheden: ofwel keren we terug naar de unitaire Belgische staat zoals voor ’70, ofwel evolueren we naar een échte federale staat, ofwel worden Vlaanderen en Wallonië onafhankelijk. Het eerste wil niemand, en in het minst niet de Walen, omdat ze dan simpelweg écht een minderheid zonder macht zouden worden. Nu wordt die minderheid nog beschermd door pariteit in de federale ministerraad, in een unitaire staat kan daar geen sprake van zijn, daar zou het proportionaliteitsbeginsel doorwerken tot in de regering.
Het tweede is onmogelijk, omdat deze federale staat maar uit twee grote delen bestaat, die dan nog geen deelstaten zijn, maar gemeenschappen en gewesten. Bij het evolueren tot een echte federatie, zouden die gemeenschappen en gewesten gefusioneerd moeten worden tot er twee deelstaten bestaan met een eigen territoriale afbakening. Maar ook daar zou moeten gelden wat in elke federale staat geldt, namelijk, dat de kieskringen over heel de federatie gehouden worden (hierin verschilt de federale staat niet van de unitaire staat). Logisch gevolg: net zoals bij een unitaire staat zouden ook de Vlamingen hier een verdrukkende meerderheid tentoon spreiden. Mijn conclusie is dus dat op termijn enkel de onafhankelijkheid van de Vlaamse en Waalse natie in een Vlaamse en Waalse staat de oplossing kan bieden voor beide bevolkingsgroepen. Zo zijn de Walen een meerderheid in hun eigen land en kunnen ook de Vlamingen hun meerderheid eindelijk doen gelden.
Zo lang scenario twee of drie geen werkelijkheid wordt, zullen de communautaire spanningen onze energie blijven opslorpen. Inderdaad een grote verspilling, maar zoals België nu georganiseerd is, zullen die spanningen blijven voortduren.
Voor een ontbinding van België is er overigens geen democratische meerderheid te vinden, hoewel de druk van ondemocratische lobby-groepen wel groot is. Maar het is duidelijk: een meerderheid is voor het behoud van België. België is bovendien te klein om te splitsen: we hebben elkaar broodnodig. België splitsen of ontbinden heeft alleen min-waarde.
Dat klopt niet helemaal. Kleinere staten zijn economisch performanter omdat het sociaal kapitaal groter is binnen dezelfde bevolkingsgroep. West-Vlamingen doen sneller zaken onder mekaar dan met bijvoorbeeld een West-Vlaming met een Antwerpenaar, omdat het basisvertrouwen al groter is. Dit heeft niets te maken met provincialisme maar met common sense. Hoe minder je moet investeren in basisvertrouwen, hoe sneller je zaken doet. Hoe heterogener je bevolkingsgroep (en dus zeker een bevolkingsgroep die een compleet andere taal spreekt) hoe groter de investeringskost. Daarom zijn Joden ook zo’n goeie zakenmannen, binnen de Joodse natie is de heterogeniteitskost praktisch nul, doordat hun sociaal kapitaal gigantisch is.
Wie het heeft over “te klein”, moet ook specifiëren waarin. Voor wie economie ziet in termen van territorium, staat België van de 192 soevereine staten in de wereld met zijn 30500 km² op de 139ste plaats , Vlaanderen met zijn 13700 km² op de 154e plaats, vijftien plaatsen verschil dus. Qua inwonersaantal staat België op de 75ste plaats ter wereld, Vlaanderen op de 94e plaats, slechts 19 plaatsen. En naar BBP is het zelfs omgekeerd! Daar staat Vlaanderen, zonder het armlastige Wallonië zelfs op de ZESDE plaats, België slechts op de twaalfde en dat is dan nog grotendeels te danken aan de inzet van Vlaanderen zelf.
Dat “kleine” is dus heel relatief, zeker als je het op wereldvlak beschouwt, en we zijn toch allemaal wereldburgers tegenwoordig, niet waar? Bovendien put ik hier uit cijfers van 2001, maar ondertussen zijn er al meer dan 192 soevereine staten, wat onvermijdelijk betekent dat het territorium, bevolkingsaantal en BBP van de vroegere staten uit de lijst kleiner wordt, waardoor Vlaanderen relatief gezien groter wordt. Onlangs scheidde Montenegro zich af van Servië, waardoor Servië zakt in de rangschikking. Stel je voor dat Schotland en Wales, Catalonië en Baskenland, Corsica en Bretagne en zoveel andere naties onafhankelijk worden, dan staat Vlaanderen op termijn aan de top, zeker als we zelf kunnen beslissen over de uitbouw van onze Antwerpse haven, onze eigen fiscaliteit, onze eigen sociale zekerheid.
Een afbouw van gewest- en gemeenschapsbevoegdheden, waarvan de overvloed nu veroorzaakt dat er verschillende overheidstaken in meervoud worden waargenomen - met alle onenigheid en verspilling van dien - zou kunnen leiden naar een meer efficiënt aanwenden van de beschikbare middelen. Het behoud van de federale structuur is anderzijds een goede zaak: die houdt het nationalisme gematigd en biedt de gemeenschappen de mogelijkheid om specifieke en eigen problemen zelf op te lossen.
Dit is een typisch voorbeeld van de kool en de geit willen sparen. Je kunt niet én pleiten voor een sterk federalisme én zeuren over de verspilling. Federalisme à la Belgique IS verspilling. Enkel in een échte federale staat of natuurlijk in een onafhankelijk Vlaanderen zou besturen eenvoudig worden. In het België van vandaag zitten we met zes parlementen (het Federale Parlement, het Vlaamse Parlement, het Waalse Gewestparlement, het Franse Gemeenschapsparlement, het Duitstalige Gemeenschapsparlement, het Brussels Hoofdstedelijk Gewestparlement), goed voor zo’n 600 parlementairen, die acht regeringen verkiezen waarin 58 ministers en staatssecretarissen elkaar mateloos overlappen. Hoe los je dat op in één Belgische structuur? Antwoord: NIET
Eindeloze communautaire debatten of zelfs sabotage zijn tijd- en energieverspilling, en vooral een zelfvervullende voorspelling. Daarom kan best kordaat gesteld worden dat België een natie-staat is en blijft, en dat het ontwerpen van een welzijnspolitiek de hoogste prioriteit is.
Hoe kun je een welzijnspolitiek ontwerpen als de bevoegdheden daarover eindeloos versnipperd zijn. In België moeten ZEVEN ministers rond de tafel zitten om een consistent beleid voor het hele grondgebied uit te bouwen. Ik geef ze voor de aardigheid even mee (laatste legislatuur):
Ik kies voor één duidelijke Vlaams bevoegdheidsniveau, waar niemand zijn verantwoordelijkheid kan ontlopen. Leve de Republiek!
Smithson
Ik ga volledig akkoord met uw analyse maar niet met uw conclusie. Er wordt inderdaad teveel energie verspild aan communautaire twisten. Al veertig jaar zijn we onze staat aan het hervormen en nog zijn de communautaire problemen niet opgelost. Dat komt namelijk omdat we nu mossel nog vis zijn. We zijn geen unitaire staat meer, maar ook geen federatie van Vlamingen en Walen. Dát is de grootste oorzaak van verspilling.
Er zijn drie mogelijkheden: ofwel keren we terug naar de unitaire Belgische staat zoals voor ’70, ofwel evolueren we naar een échte federale staat, ofwel worden Vlaanderen en Wallonië onafhankelijk. Het eerste wil niemand, en in het minst niet de Walen, omdat ze dan simpelweg écht een minderheid zonder macht zouden worden. Nu wordt die minderheid nog beschermd door pariteit in de federale ministerraad, in een unitaire staat kan daar geen sprake van zijn, daar zou het proportionaliteitsbeginsel doorwerken tot in de regering.
Het tweede is onmogelijk, omdat deze federale staat maar uit twee grote delen bestaat, die dan nog geen deelstaten zijn, maar gemeenschappen en gewesten. Bij het evolueren tot een echte federatie, zouden die gemeenschappen en gewesten gefusioneerd moeten worden tot er twee deelstaten bestaan met een eigen territoriale afbakening. Maar ook daar zou moeten gelden wat in elke federale staat geldt, namelijk, dat de kieskringen over heel de federatie gehouden worden (hierin verschilt de federale staat niet van de unitaire staat). Logisch gevolg: net zoals bij een unitaire staat zouden ook de Vlamingen hier een verdrukkende meerderheid tentoon spreiden. Mijn conclusie is dus dat op termijn enkel de onafhankelijkheid van de Vlaamse en Waalse natie in een Vlaamse en Waalse staat de oplossing kan bieden voor beide bevolkingsgroepen. Zo zijn de Walen een meerderheid in hun eigen land en kunnen ook de Vlamingen hun meerderheid eindelijk doen gelden.
Zo lang scenario twee of drie geen werkelijkheid wordt, zullen de communautaire spanningen onze energie blijven opslorpen. Inderdaad een grote verspilling, maar zoals België nu georganiseerd is, zullen die spanningen blijven voortduren.
Voor een ontbinding van België is er overigens geen democratische meerderheid te vinden, hoewel de druk van ondemocratische lobby-groepen wel groot is. Maar het is duidelijk: een meerderheid is voor het behoud van België. België is bovendien te klein om te splitsen: we hebben elkaar broodnodig. België splitsen of ontbinden heeft alleen min-waarde.
Dat klopt niet helemaal. Kleinere staten zijn economisch performanter omdat het sociaal kapitaal groter is binnen dezelfde bevolkingsgroep. West-Vlamingen doen sneller zaken onder mekaar dan met bijvoorbeeld een West-Vlaming met een Antwerpenaar, omdat het basisvertrouwen al groter is. Dit heeft niets te maken met provincialisme maar met common sense. Hoe minder je moet investeren in basisvertrouwen, hoe sneller je zaken doet. Hoe heterogener je bevolkingsgroep (en dus zeker een bevolkingsgroep die een compleet andere taal spreekt) hoe groter de investeringskost. Daarom zijn Joden ook zo’n goeie zakenmannen, binnen de Joodse natie is de heterogeniteitskost praktisch nul, doordat hun sociaal kapitaal gigantisch is.
Wie het heeft over “te klein”, moet ook specifiëren waarin. Voor wie economie ziet in termen van territorium, staat België van de 192 soevereine staten in de wereld met zijn 30500 km² op de 139ste plaats , Vlaanderen met zijn 13700 km² op de 154e plaats, vijftien plaatsen verschil dus. Qua inwonersaantal staat België op de 75ste plaats ter wereld, Vlaanderen op de 94e plaats, slechts 19 plaatsen. En naar BBP is het zelfs omgekeerd! Daar staat Vlaanderen, zonder het armlastige Wallonië zelfs op de ZESDE plaats, België slechts op de twaalfde en dat is dan nog grotendeels te danken aan de inzet van Vlaanderen zelf.
Dat “kleine” is dus heel relatief, zeker als je het op wereldvlak beschouwt, en we zijn toch allemaal wereldburgers tegenwoordig, niet waar? Bovendien put ik hier uit cijfers van 2001, maar ondertussen zijn er al meer dan 192 soevereine staten, wat onvermijdelijk betekent dat het territorium, bevolkingsaantal en BBP van de vroegere staten uit de lijst kleiner wordt, waardoor Vlaanderen relatief gezien groter wordt. Onlangs scheidde Montenegro zich af van Servië, waardoor Servië zakt in de rangschikking. Stel je voor dat Schotland en Wales, Catalonië en Baskenland, Corsica en Bretagne en zoveel andere naties onafhankelijk worden, dan staat Vlaanderen op termijn aan de top, zeker als we zelf kunnen beslissen over de uitbouw van onze Antwerpse haven, onze eigen fiscaliteit, onze eigen sociale zekerheid.
Een afbouw van gewest- en gemeenschapsbevoegdheden, waarvan de overvloed nu veroorzaakt dat er verschillende overheidstaken in meervoud worden waargenomen - met alle onenigheid en verspilling van dien - zou kunnen leiden naar een meer efficiënt aanwenden van de beschikbare middelen. Het behoud van de federale structuur is anderzijds een goede zaak: die houdt het nationalisme gematigd en biedt de gemeenschappen de mogelijkheid om specifieke en eigen problemen zelf op te lossen.
Dit is een typisch voorbeeld van de kool en de geit willen sparen. Je kunt niet én pleiten voor een sterk federalisme én zeuren over de verspilling. Federalisme à la Belgique IS verspilling. Enkel in een échte federale staat of natuurlijk in een onafhankelijk Vlaanderen zou besturen eenvoudig worden. In het België van vandaag zitten we met zes parlementen (het Federale Parlement, het Vlaamse Parlement, het Waalse Gewestparlement, het Franse Gemeenschapsparlement, het Duitstalige Gemeenschapsparlement, het Brussels Hoofdstedelijk Gewestparlement), goed voor zo’n 600 parlementairen, die acht regeringen verkiezen waarin 58 ministers en staatssecretarissen elkaar mateloos overlappen. Hoe los je dat op in één Belgische structuur? Antwoord: NIET
Eindeloze communautaire debatten of zelfs sabotage zijn tijd- en energieverspilling, en vooral een zelfvervullende voorspelling. Daarom kan best kordaat gesteld worden dat België een natie-staat is en blijft, en dat het ontwerpen van een welzijnspolitiek de hoogste prioriteit is.
Hoe kun je een welzijnspolitiek ontwerpen als de bevoegdheden daarover eindeloos versnipperd zijn. In België moeten ZEVEN ministers rond de tafel zitten om een consistent beleid voor het hele grondgebied uit te bouwen. Ik geef ze voor de aardigheid even mee (laatste legislatuur):
* Rudy Demotte is federaal minister, bevoegd voor al wat federaal is en gezondheid aanbelangt (voornamelijk alles wat niét voor gemeenschappen en/of gewesten is)
* Inge Vervotte is Vlaams minister, bevoegd voor gezondheid zowel persoonsgebonden (gemeenschap) als streekgebonden (gewest): gemeenschap en gewest vallen grotendeels samen in Vlaanderen, niet in Wallonië
* Christianne Vienne is Waals gemeenschapsminister, bevoegd voor persoonsgebonden gezondheidszaken
* Catherine Fonck is Franstalig gewestminister, bevoegd voor territoriumgebonden gezondheidszaken
* Guy Vanhengel is minister in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en is verantwoordelijk voor streekgebonden gezondheidszaken in Brussel
* Bernd Gentges is gemeenschapsminister in de Duitstalige Gemeenschap, verantwoordelijk voor, opnieuw, streekgebonden gezondheidsaangelegenheden
* En Benoît Cerexhe is verantwoordelijk voor persoonsgebonden gezondheidszaken in Brussel, als lid van de Franstalige Gemeenschapscommissie
* Inge Vervotte is Vlaams minister, bevoegd voor gezondheid zowel persoonsgebonden (gemeenschap) als streekgebonden (gewest): gemeenschap en gewest vallen grotendeels samen in Vlaanderen, niet in Wallonië
* Christianne Vienne is Waals gemeenschapsminister, bevoegd voor persoonsgebonden gezondheidszaken
* Catherine Fonck is Franstalig gewestminister, bevoegd voor territoriumgebonden gezondheidszaken
* Guy Vanhengel is minister in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en is verantwoordelijk voor streekgebonden gezondheidszaken in Brussel
* Bernd Gentges is gemeenschapsminister in de Duitstalige Gemeenschap, verantwoordelijk voor, opnieuw, streekgebonden gezondheidsaangelegenheden
* En Benoît Cerexhe is verantwoordelijk voor persoonsgebonden gezondheidszaken in Brussel, als lid van de Franstalige Gemeenschapscommissie
Ik kies voor één duidelijke Vlaams bevoegdheidsniveau, waar niemand zijn verantwoordelijkheid kan ontlopen. Leve de Republiek!
Smithson
Geen opmerkingen:
Een reactie posten